مدح و مناجات با امام محمد باقر علیه‌السلام
سرچــشـمۀ تـمـامی انـدیـشه هـای نـاب دانـش پـژوه مـدرسـۀ عـشـق بـوتـراب اوصاف پاكـتان چقـدر بی نهـایت است یك خط زمدحتان شده موضوع صد كتاب شك كرده ایم! اهل زمین باشی ای عزیز ای جـلـوۀ جـلال خـدا در پـس حـجـاب امشب دوباره حضرت خورشید اهل بیت از مـاورای فـــاصله ها بـر دلـم بـتـاب ما را دعا كـنـید همین لحظه از بهشت آقـا دعـایـتـان هـمه دم هـست مستـجاب ایـن چـهـرۀ سـیـاه مـرا هـم نـگــاه كـن شـایـد به یـاد آوریــم در صف حـسـاب من از پـل صـراط جـزا بـا نـگـاهـتـان مـانـند بـاد می گـذرم تـنـد و پـر شـتـاب سـاعـی تـریـن مــدرس آداب زنــدگـی شـیـوا سـخـن، مـفــسـر آیـات بـنـدگی قـله نـشین دانش و دین، ای طلایــه دار كـاوشـگـر رمــوز سـمـاوات كـردگـار تـیــغ كـــلام نـغــز شـمـا در مـنـاظـره پِی كـرده است مركـب دجال روزگـار هركس كه خواست پیش شما قد علم كند گـشـته میـان مـعـركۀ بحـث تار و مـار كـوه بـزرگ حـادثـه را بر زمین زدی انگشت بر دهان شده این چرخ كج مدار آقا شـمـا كه واسـطـۀ فــیــض عـالـمـید حیف است مانده اید دراین شهر بی بهار ای كاش سـمت كـشور ما هـم می آمدی پـس لا اقـل به خـانـۀ قـلـبـم قـدم گـذار ای خـضر مست میکـیـدۀ چـشمۀ حـیات من تـشـنه ام شـبـیه خودت تـشـنۀ فـرات آمــوزگـار مـبحـث جـغــرافــیـای دیـن استـاد فـقـه و خـارج دانـش سـرای دین دار و نـدار زنـدگی ات را تو ریـخـتـی تا آخـرین دقـایــق عـمـرت به پای دین از ابـتدای كـودكی ات خـونجگـر شدی زخـم زبـان و طعـنه شنـیدی برای دین با خـشت خـشت اشـك نـمـاز شب شما مسـتحـكـم است تا به ابـد پـایه های دین ای یادگـار كـرب و بلا، زیر كعـب نی سهـمی عـظیـم داشـته ای در بقـای دین دیـدی ســر بُــریـدۀ عـبـاس را بـه نـی بـر شــانـۀ كـبــود نـهــادی لــوای دیـن از نای زخم خورده تان میرسد به گوش در مجـلـس یـزیـد، صـدای رسـای دین با اشـك و آه، شعـله به آئـیــنه می زدی عـمـری به یـاد كـربـبلا سیـنه می زدی |